Μια 13χρονη μαθήτρια της Α’ τάξης του Γυμνασίου Καρδαμύλης δεν ξεκίνησε φέτος μαθήματα. Είναι στο σπίτι της μετά από μια σοβαρή περιπέτεια με τον καρκίνο, από τον οποίο βγήκε νικήτρια.
Εχουμε φτάσει όμως στο Νοέμβριο και παρόλο που έχει εγκριθεί ο διορισμός εκπαιδευτικού κανένας ακόμα δεν έχει αναλάβει την κατ’ οίκον διδασκαλία της, όπως κανονικά προβλέπεται. Ο πατέρας της Γιώργος Μακρέας μιλώντας στην “Ε” είπε ότι χτύπησε την πόρτα και του διευθυντή του Γυμνασίου και του διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μεσσηνίας, ενώ απευθύνθηκε και στο υπουργείο Παιδείας. Ακόμα εκπαιδευτικός δεν έχει σταλεί στη Μάνη.
“ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΛΥΣΗ”
Ο κ. Μακρέας και με δημόσια επιστολή του εκφράζει το παράπονο και την αγανάκτησή του, γιατί “δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο, να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική και να δώσει λύση”. Αντίθετα, για δύο άλλες περιπτώσεις κατ’ οίκον διδασκαλίας μέσα στην Καλαμάτα, ο ίδιος λέει ότι βρέθηκαν οι εκπαιδευτικοί, όχι όμως και για το δικό του παιδί. Θεωρεί μάλιστα αλληλένδετα το ότι υπάρχει έλλειψη σε καθηγητές στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης με το ότι δεν βρίσκονται εκπαιδευτικοί (ένας φιλόλογος και ένας μαθηματικός) για την κατ’ οίκον διδασκαλία της κόρης του: “Αν είχαν καλυφθεί οι θέσεις στο Γυμνάσιο θα μπορούσε κάποιος να αναλάβει την κατ’ οίκον διδασκαλία από το να έρθει από την Καλαμάτα”, λέει συγκεκριμένα.
ΠΕΡΥΣΙ ΕΚΑΝΕ ΜΑΘΗΜΑ ΜΕ SKYPE
Αλλά και πέρυσι η μικρή μαθήτρια, στην ΣΤ’ Δημοτικού, παρόλο που είχε εγκριθεί ξανά το αίτημα για κατ’ οίκον διδασκαλία, καλύφθηκε από το δάσκαλο του νοσοκομείου (νοσηλευόταν από τις αρχές του χρόνου και δεν μπορούσε να παρακολουθεί μαθήματα στην τάξη) και το δάσκαλο του σχολείου της, ο οποίος της έκανε μάθημα μέσω Skype, κρατώντας την έτσι σε επαφή με το σχολικό περιβάλλον και τους συμμαθητές της.
ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙ
Ο Γ. Μακρέας δηλώνει αποφασισμένος να αγωνιστεί και να δικαιωθεί το παιδί του. Ο ίδιος πήγε την πρώτη ημέρα του σχολείου και πήρε τα βιβλία της, για να έχει μια όσο πιο κανονική ζωή και καθημερινότητα γίνεται. Εκτοτε, ο ίδιος λέει ότι… έγινε “παιχνιδάκι” η αγωνία του για τους αρμόδιους. Πήγε λοιπόν “στο διευθυντή του Γυμνασίου και στον κ. Σταματόπουλο, το διευθυντή της Δευτεροβάθμιας”. Σήκωσαν όμως και αυτοί -σύμφωνα πάντα με τον πατέρα- τα χέρια ψηλά: “Η αντιμετώπισή τους στο θέμα ήταν «κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δεν μπορούμε κάτι άλλο»”. Λέει μάλιστα ότι ο κ. Σταματόπουλος τον προέτρεψε “να κάνω καταγγελία στο υπουργείο Παιδείας”.
ΤΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ
Λέει λοιπόν ότι άρχισε τα τηλέφωνα στο υπουργείο και μαζί άρχισε το γαϊτανάκι των πολλών υπευθύνων, ενώ στο τέλος κανένας δεν έπαιρνε την ευθύνη και τον παρέπεμπαν από το ένα εσωτερικό τηλέφωνο στο άλλο. “Θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει αυτοί που πρέπει, εγώ τι ιδιότητα έχω για να κάνω διαμαρτυρία στο υπουργείο; Η πρώτη αντίδραση όλων ήταν να ρωτήσουν «είσαστε διευθυντής;»”, προσθέτει.
Η κατάληξη ήταν να μην πάρει καμία απάντηση! “Δεν ξέρω για ποιο λόγο καθυστερεί, στην ουσία δεν έχω ενημέρωση, δεν έχει κάποιος ασχοληθεί”, λέει ο ίδιος και φοβάται “μικροπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των παιδιών, για να φαίνεται ότι κάτι δεν λειτουργεί από το υπουργείο”.
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ο Σύλλογος Γονέων Καρδαμύλης έστειλε επιστολή εκ μέρους της οικογένειας του Γιώργου Μακρέα. Παράλληλα σημειώνει ότι “σαν σύλλογος είμαστε στο πλάι του και υποστηρίζουμε όλες τις δίκαιες ενέργειες που κάνει προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημά του”.
Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής: “Οι αληθινοί υπερήρωες ζουν στις καρδιές μικρών παιδιών που δίνουν μεγάλες μάχες. Αλλά ακόμα κι αυτοί χρειάζονται στήριξη. Πριν 10 μήνες εγώ και η οικογένειά μου μάθαμε ότι το παιδί μας πάσχει από λευχαιμία. Από τότε περάσαμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας για να δούμε το φως ξανά όταν μάθαμε ότι ξεπεράστηκε. Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά πράγματα. Το γέλιο των παιδιών που πολεμούν τον καρκίνο κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Η δύναμή τους κάνει τον πιο σκληρό ενήλικα να κλάψει. Ο αγώνας τους σου αλλάζει τη ζωή για πάντα. Πρώτα από όλα όμως μάθαμε ότι οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πάθει καρκίνο. Τίποτα από αυτά που θα πει ή θα κάνει ένας γονιός, ούτε καν η αγάπη του μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία, στα οικονομικά ή στην καταγωγή των παιδιών. Η επιστήμη ακόμα δεν έχει ιδέα γιατί κάποια παιδιά νοσούν από καρκίνο. Αγαπήσαμε τον πόνο και τον κάναμε καύσιμο για το ταξίδι, μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων και την κινητοποίησή τους, που μας απάλυναν αυτόν τον πόνο, αλλά και μας έκανε να αντεπεξέλθουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Και η μικρή μας βγήκε νικήτρια. Και τότε άρχισε ο επόμενος αγώνας. Ενα πολύ μεγάλο μέρος της καλής πορείας των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο είναι η ψυχολογία και η στήριξη στην καθημερινότητά τους για την επιστροφή στην κανονικότητα της παιδικής ηλικίας όταν και εάν καταφέρουν και ξεπεράσουν το πρόβλημά τους. Για να μπορέσει ο κάθε επιζώντας να δει ότι η ζωή είναι μπροστά του και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά την πορεία του και όχι να νιώσει ότι είναι στο περιθώριο έχοντας χάσει το τρένο του σχολείου όσο έλειπε.
Το παιδί μας είναι πια στο σπίτι μας στη Μάνη αλλά δεν μπορεί ακόμα να πάει σχολείο –πρέπει να περάσει ένα άγνωστο διάστημα. Για αυτό προβλέπεται η κατ’ οίκον διδασκαλία. Για να μπορέσει να καλύψει τα κενά της, να παρακολουθήσει τα βασικά μαθήματα και όταν έρθει η ώρα να ενταχθεί με τις λιγότερες δυσκολίες ξανά στην κανονική ζωή του σχολείου. Αλλά έχουμε φτάσει Νοέμβρη και ακόμα τίποτα. Εχει εγκριθεί, μας λένε, ο διορισμός αλλά όχι τα κονδύλια και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στη Μάνη. Εχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα. Εχω μιλήσει σε κάθε πιθανό υπεύθυνο. Από το γυμνάσιο στο οποίο θα πήγαινε στην Καρδαμύλη, στη Δευτεροβάθμια στην οποία ανήκουμε και τελικά στο υπουργείο Παιδείας δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο –να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική και να δώσει λύση. Μάθαμε λοιπόν ότι τις διακρίσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. Οτι η αδιαφορία και η ευθυνοφοβία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα είναι χειρότερα κι από την αρρώστια την ίδια. Το παιδί μας όπως όλα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία είναι παιδιά απ’ ό,τι φαίνεται ενός κατώτερου θεού. Η παιδεία, το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών, αφαιρείται τελικά από κάποια παιδιά που είναι λιγότερο ίσα με τα άλλα, γιατί απλά έτσι είναι το σύστημα. Αλλά σε αυτή τη διαδρομή κατέκτησα τη βεβαιότητα ότι έχω κάθε στιγμή τη δύναμη να πω: Δεν θα τελειώσει έτσι αυτή η ιστορία. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είμαι μόνος.
Απαιτώ λοιπόν από κάθε αρμόδιο να επιλυθούν τα προβλήματα άμεσα, γιατί είναι υποχρέωσή σας και επιτέλους πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες σας”.
