Το “πρώτο” κουδούνι χτύπησε και πάλι στα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, τα οποία άνοιξαν τις πόρτες τους μετά από περίπου τρεις μήνες διαδικτυακών μαθημάτων λόγω της έξαρσης του κορονοϊού, προκειμένου να υποδεχτούν εκ νέου τους μαθητές.
Στα θρανία, λοιπόν, ξανά με χαρά αλλά και φόβο, με κοινή παραδοχή ότι η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν προσομοιάζει σε τίποτε με τη δια ζώσης αλλά και με προβληματισμό. Προβληματισμό για το λόγο που αντί το ενδιαφέρον μας να στρέφεται στην χαρά της συνάντησης , εμείς (και μιλώ για όλους μας σχεδόν, μαθητές, καθηγητές αλλά και γονείς) δεν πάψαμε να ασχολούμαστε στιγμή με το πώς θα μπει ‘το διαγώνισμα’, πότε, σε ποια ύλη και τι ρόλο θα παίξει στο βαθμό. Για άλλη μια φορά το εξετασιοκεντρικό και το βαθμοθηρικό σύστημα βρίσκεται μπροστά μας, λες και το δια ταύτα της όλης διαδικασίας δεν είναι η συνάντηση και η γνώση αλλά η αξιολόγηση αυτή κάθε αυτή. Ο τρόπος που έχουμε μάθει τα παιδιά και τους μαθητές μας να σκέπτονται είναι ο τρόπος που και εμείς σκεπτόμαστε. Έτσι με τους μαθητές μου δεν μίλησα αρκετά επί της ουσίας την σημαντική αυτή ημέρα, δεν μου είπαν αρκετά για το πώς νιώθουν(ελπίζω τις επόμενες ημέρες). Ούτε με τους συναδέλφους μου όμως μίλησα πολύ… Είχαν να προγραμματίσουν ‘το διαγώνισμα’. Γιατί τι θα πούμε στα παιδιά και τους γονείς, όταν έρθει η ώρα των βαθμών; Ότι κρίναμε τη συμμετοχή τους στην εξ αποστάσεως; Το βαθμό δικτύωσής τους; Τον εξοπλισμό και το καλό ή κακό διαδίκτυο που είχαν; Ή ότι μήπως ότι δεν προέχει να αξιολογήσουμε; Όπως και να έχει οι δύο μάσκες δόθηκαν, τα παράθυρα άνοιξαν και οι προσευχές μας να επιβιώσουμε με τα λιγοστά αυτά όπλα στην καθημερινή αυτή άνιση μάχη ελπίζω να έφτασαν σε ευήκοα ώτα…”, σημείωσε η η φιλόλογος του 5ου Γυμνασίου Βέροιας, Κατερίνα Βάχλα.
