Σε μία “έξοδό” μου, νομίζω 5 είναι για το super market συναντήθηκα με ένα καλό φίλο γιατρό από το Νοσοκομείο Κορίνθου που μόλις είχε τελειώσει την αγωνιώδη βάρδιά του και πέρασε να πάρει λίγα τρόφιμα. Ευκαιρία έψαχνα καθώς δεν θέλω να τους απασχολώ τέτοιες μέρες στα τηλέφωνα για δικές μου απορίες και έκανα μία μίνι συνέντευξη στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ.
Σ.Μ : Πες μου τι θα γίνει με αυτή την κατάρα που μας έχει πλακώσει;
Γιατρός : Το καλό που σου θέλω, από την θέση που είσαι να γράφεις να μένουν σπίτι, τα άλλα αφήστε τα σε εμάς ….
Σ.Μ: Πόσα ύποτα φτάνουν καθημερινά στο Νοσοκομείο;
Γιατρός: Πολλά, και εξετάζονται όλα, και στέλνουμε τα δείγματα στο ΠΑΣΤΕΡ και μέχρι τότε οι ασθενείς νοσηλεύονται απομονωμένοι στον 4ο όροφο του Νοσοκομείου.
Σ.Μ: Τι εννοείς απομονωμένοι;
Γιατρός : Τι εννοώ απομονωμένοι; Ο καθένας στο δικό του δωμάτιο με όλα τα μέτρα ασφαλείας που προβλέπονται.
Σ.Μ: Πες μου ένα πρόσφατο παράδειγμα….
Γιατρός: Πρόσφατα επαναπατρίστηκε ένας Λουτρακιώτης αλλά πριν ακόμη πάει στο σπίτι του ήρθε από εμάς γιατί είχε λίγο πυρετό. Με τις συνθήκες ασφαλείας που προβλέπονται πήραμε το δείγμα, τον βάλαμε μόνο του σε θάλαμο και περιμέναμε την επόμενη μέρα τα αποτελέσματα. Τειλικώς ήταν αρνητικά και πήγε στο σπίτι του όπου τέθηκε σε κατ’ οίκον καραντίνα για 14 ημέρες.
Σ.Μ: Πάντως, αφού δεν έχουμε επιβεβαιωμένο κρούσμα, σημαίνει ότι πηγαίνουμε καλά;
Γιατρός: Και αν εσύ τώρα είσαι φορέας και δεν έχεις νοσήσει ή δεν θα νοσήσεις ποτέ; Πως το ξέρουμε;
Εχει δίκιο σε όλα, είχαμε φτάσει έτσι κι αλλιώς στο ταμείο, εκείνη την στιγμή ακούγεται από το μεγάφωνο πως γιατροί, νοσηλευτές, σώματα ασφαλείας προηγούνται, έκανα στην άκρη να περάσει πρώτος ο γιατρός.
Θα το κρατήσεις και μετά μου λέει αυτό;
Χαιρετηθήκαμε με την ευχή να λήξει, να βρεθεί το φάρμακο αρχικά και σε δεύτερο χρόνο το εμβόλιο. Και μπαίνοντας στο αμάξι του μου φώναξε από μακριά :
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΣΟΦΑΚΙ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
