Για την γυναίκα που γεννήθηκε, γέννησε κι ανάθρεψε. Πού πάλεψε, αγωνίστηκε, δεν λύγισε. Πού στάθηκε βράχος στα παιδιά της, στην οικογένειά της, στην κοινωνία, στην πατρίδα. Για την γυναίκα που δεν λιγοψύχησε, δεν δίστασε κι έφτιαξε από τα συντρίμμια, όνειρα κι από τα όνειρα, νέους κόσμους, νέους ανθρώπους.
Για την γυναίκα που μάς γέννησε, μας μεγάλωσε, μας δίδαξε, μας ερωτεύτηκε, μας αγκάλιασε κι απάλυνε τους πόνους, ομόρφυνε την πλάση. Πού στόλισε και στολίστηκε κι έλαμψε ο κόσμος. Πού γέλασε και μετά έκλαψε, θρήνησε, πένθησε κι όμως ανέστησε.
Για την γυναίκα που από τα ροζιασμένα χέρια της φάγαμε καρύδια κι ακούσαμε τις πρώτες ορμήνιες για τον κόσμο. Για το κορίτσι με τα κόκκινα μάγουλα που μύριζε βανίλια και λεβάντα.
Για τη Μάνα που προσπαθεί να σώσει τα παιδιά της, στα μέτωπα του πολέμου και της προσφυγιάς σε όλον τον κόσμο.
Για όλες αυτές η αγάπη μας, η έγνοια, το χτυποκάρδι μας. Για όλες αυτές πρώτα και πάνω από όλα ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
Χρόνια πολλά και καλά για όλες τις γυναίκες του Κόσμου.
