Γνώρισα τον Γιώργο Τζαβάρα κάτω από αντίξοες συνθήκες το 1990 την χρονιά που έχασα τον πατέρα μου.
Αυτό ήταν κατά περίεργο τρόπο το γεγονός που μας έφερε κοντά.
Άνθρωπος πραγματικά ξεχωριστός, ποιοτικός, καλλιεργημένος, άνθρωπος που ζούσε για την τέχνη, τον πολιτισμό, την αναζήτηση και φυσικά δοσμένος στη μεγάλη του αγάπη. Το θέατρο.
Κόντρα στην υποκουλτούρα των καιρών μας, κόντρα στην ημιμάθεια, κόντρα σε πολλά που χαρακτηρίζουν την εποχή μας.
Η συνεργασία και η φιλία μας άρχισε από τότε.
Παρακολουθώντας πολλές αθηναϊκές παραστάσεις μεγάλων και επωνύμων θιάσων μου έκανε εντύπωση και απορία που όλες οι δουλειές του Γιώργου, μου φάνταζαν πολύ καλύτερες. Δεν μπορεί έλεγα. Τυχαίο γεγονός.
Το φως στις παραστάσεις του λες και γαλήνευε την ψυχή σου.
Η μουσική να σε μαγεύει, οι λέξεις με μία δομή αρχιτεκτονική. Η κίνηση λες και ήταν σχεδιασμένη στο εκατοστό. Ήταν δηλαδή…
Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί φάνταζαν μέσα από τα χέρια του γίγαντες του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Το 1999 , όντας υπεύθυνος πολιτιστικών στον πρώην Δήμο Βέλου, κανόνισα να έρθει στο Βέλο μία μεγάλη παράσταση, οι ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Θύμιο Καρακατσάνη.
Το μεσημέρι της παράστασης περίμενα να υποδεχτώ τον κ. Καρακατσάνη στο Γυμνάσιο του Βέλου όπου θα δινόταν η παράσταση.
Φιλαράκο μου λέει, με την χαρακτηριστική του χροιά, εσύ είσαι ο Παπακυριάκος ;
Μάλιστα κε. Καρακατσάνη του λέω, θα θέλατε κάτι να κανονίσω; Τι να κανονίσεις μου λέει; Όλα εντάξει. Να ξέρεις όμως ότι και εσύ και όλη η Κορινθία είστε πολύ τυχεροί.
Γιατί κε. Θύμιο του λέω;
Γιατί; Γιατί εδώ έχετε έναν τεράστιο θεατράνθρωπο που θα μπορούσε να είναι πρώτο όνομα στην Αθήνα αλλά από δική του επιλογή και με το ξερό του το κεφάλι έκατσε εδώ στον τόπο του.
Τυχεροί που τον απολαμβάνετε χωρίς να πληρώνετε την υπεραξία του.
Μου λύθηκαν τότε όλες οι απορίες….
Το 2011 την χρονιά που έγινα Δήμαρχος στο Δήμο Βέλου Βόχας πάλεψα να φέρω τον Γιώργο εδώ – πράγμα που το ήθελε-αλλά είχε ήδη ανοίξει τις θεατρικές του υποχρεώσεις στην Κόρινθο και δεν μπορούσε να μου κάνει το χατίρι.
Φίλε έφυγες γρήγορα, ταπεινά και απρόσμενα αν και γνώριζα τα προβλήματα που υπήρχαν.
Μας πάγωσες και μας άφησες φτωχότερους.
Δεν ξέρω στην σημερινή φτωχή πραγματικότητα πόσοι θα καταλάβουν το μέγεθος της απώλειας σου.
Αλλά δεν πειράζει. Ούτε νομίζω ότι σε ένοιαζε. Εσύ έκανες πολύ παραπάνω από αυτά που αναλογούν στον καθένα μας. Μας έκανες καλύτερους.
Καλό σου ταξίδι φίλε Γιώργο…
