«ΚΡΟΥΣΜΑ», ΨΥΧΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Ένα σημαντικότατο θέμα που προκύπτει σχετικά με τις ιώσεις και ειδικότερα με την μορφή που θα λάβει η αντιμετώπιση του Κορωνοϊού (κατά Μπαμπινιώτη), είναι η ψυχική διάσταση του φαινομένου, κυρίως εκ μέρους αυτών που νοσούν – ή θα νοσήσουν – και η ενδεχόμενη προκατάληψη ή – και σε ακραία περίπτωση – ρατσιστική τάση που ίσως εκδηλωθεί από την πλευρά του λοιπού κοινωνικού συνόλου έναντι των φορέων του συγκεκριμένου ιού.
Καθώς κάθε ένας από εμάς είναι δυνάμει μελλοντικός φορέας, μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε τί κακό μπορεί να προκληθεί και τί τραύματα ενδέχεται να δημιουργηθούν στην ψυχή, κυρίως των παιδιών – φορέων;
Ας υποθέσουμε ότι το δικό σας – μας το παιδί έχει προσβληθεί … έχετε ακολουθήσει πιστά το πρωτόκολλο και τις περιγραφείσες από τα αρμόδια όργανα διαδικασίες, περνούν οι μέρες, με την σωστή αντιμετώπιση παύει να είναι φορέας του ιού και με την ιατρική προτροπή – γνωμάτευση επιστρέφει στις καθημερινές του ασχολίες (σχολείο, αθλητικές δραστηριότητες, καλλιτεχνική λειτουργία κ.τ.λ.).
Πώς θα αντιμετωπιστεί από το φιλικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον; Μήπως σαν ένα «ΚΡΟΥΣΜΑ»; Μήπως σαν ένα μίασμα; Μήπως σαν ενδεχόμενη πηγή του κακού; Να σας αναφέρω ενδεχομένως ρήσεις – προτροπές των γονιών προς τα παιδιά τους;
− Παιδί μου, δεν ξέρεις τι γίνεται … μην κάνεις ΑΚΟΜΑ παρέα με τον Μιχαλάκη.
− Ζήτησε από τη δασκάλα να σου αλλάξει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θρανίο.
− Γιατί το δεχτήκατε αυτό το παιδί στο σχολείο;
− Εμένα δε με αφορά τι λένε οι γιατροί και οι γονείς του, με ενδιαφέρει το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ.
− Μην ξαναφέρεις σπίτι μας τον Μιχάλη. Άφησε να περάσουν κάποιοι μήνες και βλέπουμε …
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ …
Να δούμε τώρα τα πράγματα μέσα από την ΨΥΧΗ του νοσήσαντος παιδιού που ενδέχεται να ήταν ένα κοινωνικό άτομο με ποικίλα ενδιαφέροντα, δραστήριο, με συμμετοχή σε αθλητικούς, πολιτιστικούς συλλόγους και γενικά μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα;
Τι θα βιώσει για πολύ καιρό; ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, ΜΟΝΑΞΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ, ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ, επί της ουσίας, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ.
Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι ένα ΚΡΟΥΣΜΑ, ένας φορέας, μία ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Δεν είναι πια ο Μιχάλης, ο Χρήστος, ο Κώστας, ο συμμαθητής μας, ο φίλος, ο συναθλητής με τη συγκεκριμένη προσωπικότητα, αυτός που μπαινοβγαίναμε στο σπίτι του και στο σπίτι μας και περνούσαμε καλά μαζί.
Τώρα παύει να υφίσταται ο ΑΛΛΟΣ, ο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ …
Τώρα υπάρχω ΕΓΩ και εμένα πρέπει να προστατεύσω.
Έτσι με έμαθαν, έτσι με δίδαξαν. ΕΓΩ να επιβιώσω.
Με αυτόν τον τρόπο, αγαπητοί φίλοι, επέρχεται η κοινωνική αποσάθρωση, η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ χάνεται και κυριαρχεί το ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΔΟΓΜΑ:
«ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΜΕΙΣ»
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν: Νομίζω ότι το πρώτιστο και ουσιωδέστερο όλων είναι η ΓΝΩΣΗ. ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΙΑΤΡΟΥΣ για τα πάντα σχετικά με τον ενσκύψαντα ιό. (ΠΡΟΛΗΨΗ, ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ)
Να μη δίνουμε βάση σε φημολογίες και τυχαίες αναφορές …
(άκουσα ότι … μου είπανε ότι … κ.τ.λ). Η γνώση είναι δύναμη και σώζει ζωές.
Συγχρόνως οφείλουμε οι μεγαλύτεροι – κυρίως γονείς και εκπαιδευτικοί – να βοηθήσουμε τα παιδιά να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν την ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ώστε να μπορούν να αξιολογούν και να αποδέχονται απόψεις, κρίσεις, αναφορές αφού πρώτα τις έχουν επεξεργαστεί αναλυτικά και έχουν καταλήξει ότι είναι εποικοδομητικές.
Η πιο ποιοτική και αποδοτική μέθοδος διδασκαλίας όμως είναι το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, η ΠΡΑΞΗ. Είναι καταστροφικό για τον ψυχισμό του παιδιού και για την συνοχή της κοινωνίας να βλέπει το παιδί τον γονιό και τον δάσκαλο, αγχωτικά να αδειάζει τα ράφια του Super Market, για να δημιουργήσει πλεόνασμα μηνών σε είδη διατροφής και άλλα προϊόντα πρώτης ανάγκης. το παιδί, ως μιμητικό ον καλλιεργεί υποσυνείδητα την εξής σκέψη: «Να σώσω τον εαυτό μου, να σωθεί η οικογένειά μου …» ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΙ; ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ; ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ – σύνολο; Τέτοιες συμπεριφορές «διδάσκουν» πανικό, φοβία, ατομισμό, ωθούν τον άνθρωπο να λειτουργεί με το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης χωρίς λογική, σύνεση και συλλογικότητα.
Ίσως φανεί περίεργο – μέχρι και ακραίο – αλλά θα πρότεινα να ΜΗΝ χρησιμοποιούμε τη λέξη «ΚΡΟΥΣΜΑ» για τους νοσούντες. Το ρήμα «ΚΡΟΥΩ» σημαίνει: ΧΤΥΠΩ, ΑΠΩΘΩ, ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΩ (τον εχθρό). Ιδιαίτερα δε, σε σύνθεση με κάποιες προθέσεις το ρήμα , το ουσιαστικό και το επίθετο «δηλώνουν» ενεργητικά επιθετική συμπεριφορά, λειτουργία αντίδρασης και σε κάποιες περιπτώσεις το «κακό», το «άσχημο» έως «εμετικό»: αποκρουστικός – αποκρούω-, σύγκρουση – συγκρούω – συγκρουσιακός, ΚΡΟΥΣΜΑ=Το κακό συμβάν. Τι θα πρότεινα; Είναι πιο «ήπιες» οι λέξεις: « περίπτωση, περιστατικό, συμβάν, φορέας » και οι τέσσερις αυτοί φέρουν ουδέτερο σημασιολογικό «βάρος». Ακόμη και η λέξη «ασθενής» είναι περισσότερο πρόσφορη, καθώς δηλώνει με το α(στερητικό) αυτόν που δεν έχει ιδιαίτερο «σθένος», μεγάλη δύναμη.
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να τονίσω ότι σε περιόδους δυσχερείς και σε καταστάσεις κρίσεων – όπως αυτή που βιώνουμε – θετικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει μόνο η ΟΡΓΑΝΩΣΗ, Ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, Η ΣΥΝΟΧΗ, Η ΟΜΟΝΟΙΑ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ. Για να επιτευχθούν αυτά με σύνεση, οφείλουν οι ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ καθώς και οι υπεύθυνοι για την διεύθυνση και διοίκηση θεσμικών κοινωνικών υποσυνόλων (Σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτικές εταιρίες, βιομηχανίες κ.τ.λ), να αρθούν στο ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ και με αίσθημα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ να λάβουν τις σωστές αποφάσεις «εκπέμποντας» και με τον συνολικό τους βίο, ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.
«Οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ»…
«Μέσα στην ολότητα του κακού υπάρχει και κάτι καλό»…
Ποιο είναι το καλό;
Θα φανεί μέσα από την τρέχουσα δοκιμασία ποιοι είναι ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΧΙ. Θα δοκιμαστεί συγχρόνως και ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ … Θα αποδείξει άραγε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ότι η ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΜΒΙΑ ΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;
ΟΨΟΜΕΘΑ…
Με απόλυτη συναίσθηση της ΕΥΘΥΝΗΣ
Αντώνιος Χρ. Σίμος
Καθηγητής Φιλόλογος
Διευθυντής Αριστοτελείου
