Το ξέρω, επαναλαμβάνομαι. Είναι η τρίτη ανάρτηση που κάνω για τις αλλεργίες και δεν θα είναι η τελευταία. Όμως άρχισαν τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί, η κόρη μου μπήκε για πρώτη φορά σε σχολικό περιβάλλον κι η αγωνία μεγάλωσε ακριβώς λόγω της πολυτροφικής της αλλεργίας. Από την πρώτη μέρα που το ανακαλύψαμε, οργανωμένοι και πειθαρχημένοι, το παλέψαμε. Με επιμονή και δουλειά, από εμάς και από τον παιδοαλλεργιολόγο μας, Μάριο Παπαδόπουλο, η Αριάννα σήμερα πάει πολύ καλά. Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα. Οι άνθρωποι με αλλεργίες είναι άλλη μια ομάδα που απομονώνεται και δυσκολεύεται, λόγω άγνοιας, προκατάληψης ή αδιαφορίας του περίγυρου. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ομάδες, «μειονότητες» -σιχαίνομαι αυτή τη λέξη- που αντιμετωπίζουν το ίδιο γιατί «δεν μας μοιάζουν». Τα πράγματα όμως μπορούν να αλλάξουν. Φτάνει να είμαστε πρόθυμοι να ξεβολευτούμε. Αύριο στο περιοδικό «Κ» ο Μάριος με την εμπειρία και τις γνώσεις του εξηγεί ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για τις αλλεργίες. Και υπογραμμίζει κι εκείνος ακριβώς αυτό. Ας μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας ή με βάση αυτόν. Ας σκεφτούμε. Γενικότερα. Ό,τι λέμε, ό,τι κάνουμε, την κάθε μας κίνηση. Αφήνει αποτύπωμα. Και έχει σημασία.
Photo by Dimitris Vlaikos
