Στη χώρα μας είμαστε περίπου συνηθισμένοι στις επιλογές που κάνουν τα κόμματα εξουσίας όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση: πέραν των υπουργών, τα πρόσωπα στις θέσεις-κλειδιά επιλέγονται από τον κύκλο των πολιτευτών τους για να εξυπηρετήσουν εκλογικές σκοπιμότητες και να συντηρήσουν την κομματική πελατεία.
Τα παραδείγματα είναι αρκετά – από την Επιτροπή Ανταγωνισμού ως τη νεοσύστατη Αρχή Διαφάνειας. Και, μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα στελέχη αυτά δεν εντοπίσθηκαν στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό. Δεν ήταν ανεπάγγελτοι ή «στο ράφι» κάποιου Οργανισμού – το αντίθετο. Είναι έμπειροι – και με σημαντική δράση στον τομέα τους.
Προφανώς, το βιογραφικό ενός ανθρώπου που αναλαμβάνει μια υπεύθυνη θέση δεν μπορεί να αποτελεί εγγύηση ότι θα πετύχει στο νέο του πόστο. Υπήρξαν και στο παρελθόν «εισαγόμενοι» συμπατριώτες μας που κλήθηκαν να υπηρετήσουν σε κρίσιμες θέσεις – και δεν τα κατάφεραν.
Ωστόσο, η απόφαση της κυβέρνησης να αποτινάξει σε ένα βαθμό τον κομματισμό που κυριαρχούσε σε όλες τις βαθμίδες της Δημόσιας Διοίκησης δεν θα κριθεί από την απόδοση καθενός από εκείνους που επελέγησαν. Κρίνεται από το στάδιο των ανακοινώσεων – και δεν μπορεί παρά να κρίνεται θετικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να καταστήσει μείζον θέμα την αποπομπή Θάνου από την Επιτροπή Ανταγωνισμού – και είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση άλλαξε αναδρομικά τους κανόνες του παιχνιδιού για την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Ομως, η επιλογή που έγινε στη συνέχεια -σε συνδυασμό με την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει με νύχια και με δόντια την κ. Θάνου- μάλλον δικαιώνει τις κυβερνητικές επιλογές: από τη μία έχουμε μια ανώτατη δικαστή το όνομα της οποίας συνδέθηκε με κομματικού τύπου κινήσεις και δηλώσεις, και από την άλλη έναν τεχνοκράτη για τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει -ούτε ενδιαφέρεται να μάθει- τις κομματικές του πεποιθήσεις. Οπως λένε και στα social media, «αμέσως καλύτερα»…
