Δεν χρειάζεσαι πολλά για να γίνεις ήρωας. Μία μπατονέτα και μία συνειδητή απόφαση, είναι αρκετά για να χαρίσουν ελπίδα και ζωή σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις και ενδεχομένως να μην συναντήσεις ποτέ. Ο Νικόλας Θεοδωρουλάκης δύο χρόνια πριν έγινε εθελοντής μυελού των οστών. Πριν λίγους μήνες, βρέθηκε συμβατός ανάμεσα σε 30 εκατομμύρια άτομα από όλο τον κόσμο. Ο ίδιος, μας εξηγεί πώς ο καθένας από εμάς μπορεί να “σώσει” έναν συνάνθρωπό μας, συμμετέχοντας σε μία διαδικασία ακίνδυνη και πολύ ουσιαστική.
Νικόλα, πες μας πώς ξεκίνησαν όλα;
Πριν από 2 χρόνια ήρθε στη διαφημιστική εταιρία όπου εργάζομαι το “Χάρισε Ζωή” – το Κέντρο Ενημέρωσης και Προσέλκυσης Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Πανεπιστημίου Πατρών. Ήταν μία πρωτοβουλία του HR Manager της εταιρείας μας, ο οποίος είναι πολύ ευαισθητοποιημένος με το συγκεκριμένο θέμα, λόγω προσωπικής του εμπειρίας. Οι άνθρωποι της οργάνωσης μας μίλησαν για την δωρεά μυελού των οστών, για το πώς μπορούμε να γίνουμε απλά και ανώδυνα εθελοντές δότες, αλλά πώς γίνεται η διαδικασία λήψης. Μέχρι τότε και εγώ, όπως και πολύς κόσμος, είχα στο μυαλό μου ότι όλη η διαδικασία γίνεται με χειρουργική επέμβαση. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που η χώρα μας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.
Πώς γίνεται κάποιος εθελοντής δότης μυελού των οστών;
Πολύ απλά και γρήγορα. Με μία μπατονέτα παίρνουν δείγμα σάλιου και κατ΄επέκταση του DNA σου. Το δείγμα σου αναλύεται και στη συνέχεια μπαίνει στην Ελληνική και την Παγκόσμια Δεξαμενή Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, που απαρτίζεται από 30 εκατομμύρια δότες σε όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτήν, συγκρίνουν το DNA του ασθενούς που χρειάζεται μεταμόσχευση μυελού των οστών και αναζητούν συμβατό δότη.
Πότε σου είπαν ότι είσαι συμβατός δότης;
1.5 χρόνο περίπου μετά. Είχα μόλις προσγειωθεί στην Ελλάδα από ένα ταξίδι. Θυμάμαι ήταν 10 το βράδυ όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών. Με ενημέρωσαν ότι, ανάμεσα σε 30 εκατομμύρια δότες, βρέθηκα συμβατός με μία γυναίκα από την Ιταλία που έπασχε από λευχαιμία και μου εξήγησαν ότι θα έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις αίματος για να ελέγξουμε το ποσοστό συμβατότητας. Σε περίπτωση που ήταν υψηλό – που τελικά ήταν – ίσως χρειαζόταν να προχωρήσουμε μετά από 3 μήνες σε μεταμόσχευση αίματος.
“Ξαφνικά εσύ είσαι η ελπίδα ενός ανθρώπου για να σωθεί και αυτό που περνάς είναι απειροελάχιστο σε σύγκριση με αυτό που προσφέρεις”.
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν έκλεισες το τηλέφωνο;
Δεν το πίστεψα εκείνη την ώρα – νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις. Λες “αυτό δεν συμβαίνει σε εμένα”. Νιώθεις τυχερός, ξεχωριστός. Νιώθεις όμως και μία ευθύνη. Είναι πολλά τα συναισθήματα. Ξαφνικά νιώθεις ένα δέσιμο με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις και ο οποίος εξαρτάται από εσένα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το πω στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι είχαν την ίδια αντίδραση με εμένα. Ξαφνιάστηκαν πολύ και ξεκίνησαν τα “μπράβο”. Ακόμα και σήμερα δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάτι για να μου πει κάποιος “μπράβο”. Δεν ήταν καν δική μου πρωτοβουλία να γίνω δότης, ήταν της εταιρείας μου και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι αυτό το παράδειγμα.
Περίμενες ποτέ όταν έγινες εθελοντής δότης ότι μπορεί να συμβεί όλο αυτό;
Όχι. Αυτό που ένιωσα πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία είναι αυτό που όλοι λέμε: “δεν πρόκειται να συμβεί σε εμένα”. Και όμως μπορεί να σου συμβεί. Δεν μπορείς να ξέρεις ποιος μπορεί να “κουβαλάει” το ίδιο αίμα με εσένα, ποιος μπορεί να είναι ο συμβατός δότης σου. Μπορεί να είναι αυτός που σου κορνάρει στο φανάρι κι εσύ τον βρίζεις από μέσα σου ή και απ’ έξω σου. Ξαφνικά υπάρχει ένα δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν γνωρίζονται, που μπορεί αν ήταν στον ίδιο χώρο να μην συμπαθούσαν καν ο ένας τον άλλον. Ξαφνικά η ζωή σου εξαρτάται από κάποιον άλλον ή η ζωή κάποιου άλλου εξαρτάται από τη δική σου. Είναι τόσο τυχαίο και τόσο μαγικό όλο αυτό και σε κάνει να προσέχεις περισσότερο και εσένα τον ίδιο.
Πρόσεχες περισσότερο τον εαυτό σου το διάστημα αυτό;
Εφόσον θα γινόταν τελικά η μεταμόσχευση, έπρεπε να προσέχω πολύ τον εαυτό μου – να μην αρρωστήσω να μην κάνω ατασθαλίες. Οπότε ναι. Τον πρόσεχα περισσότερο. Όσο και να σε φοβίζει όλο αυτό, άλλο τόσο σου δημιουργεί μία πολύ μεγάλη ευθύνη ότι όντως πρέπει να προσέχεις – όχι για εσένα ή για τους δικούς σου ανθρώπους – αλλά για μία γυναίκα που δεν την ξέρεις και ενδεχομένως να μην την γνωρίσεις ποτέ. Μέσα σε μία ημέρα υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν είναι η γυναίκα σου, ο αδερφός σου, η μητέρα σου ή οι φίλοι σου και όμως αποκτάς μαζί του ένα πολύ μεγάλο δέσιμο.
“Για εμένα όλο αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί. Αν όλα πάνε καλά, η ασθενής ζήσει και την γνωρίσω, τότε θα ολοκληρωθεί. Τότε θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου”.
Σκέφτηκες ποτέ να πεις όχι;
Κοίτα δεν είναι μία διαδικασία εύκολη, αλλά δεν είναι και δύσκολη. Όταν οι γιατροί μου εξήγησαν ότι πρόκειται για μία διαδικασία ακίνδυνη και χωρίς παρενέργειες η οποία είναι σα να δίνω αίμα για 4-5 ώρες προφανώς και δέχτηκα να περάσω από οποιαδήποτε “ταλαιπωρία” προκειμένου να έχει ελπίδες αυτός ο άνθρωπος να ζήσει. Διαφορετικά, πάντα θα σκέφτεσαι ότι στέρησες από έναν άνθρωπο την (μοναδική) ελπίδα ζωής. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο.
Η διαδικασία πώς γίνεται ακριβώς; Κάποιος που ακούει αυτό τον αριθμό ωρών, ίσως τρομάζει.
Καταρχάς ξεκινάς για 5 ημέρες ενέσεις που περιέχουν έναν αυξητικό παράγοντα για να ενεργοποιηθεί ο μυελός των οστών, έτσι ώστε να παράγεται περισσότερο αίμα. Σου προκαλούν πόνο και εξάντληση, αλλά όταν σκέφτεσαι γιατί το κάνεις όλο αυτό, αντέχεις τα πάντα. Την ημέρα της μεταμόσχευσης, πρακτικά δεν δίνεις πολύ αίμα – εγώ έδωσα περίπου 300 ml. Το αίμα σου περνάει από ένα μηχάνημα, το οποίο το φιλτράρει και κρατάει συγκεκριμένα κύτταρα που – ονομάζονται περιφερικά αρχέγονα αιμοποιητικά – χρειάζεται ο ασθενής. Στη συνέχεια το αίμα ξαναμπαίνει στον οργανισμό σου. Δηλαδή μου έπαιρναν αίμα από το αριστερό χέρι και μου το επέστρεφαν ξανά από το δεξί. Όλο αυτό το διάστημα μπορείς να έχεις όποιον θέλεις δίπλα σου. Δεν ταλαιπωρείσαι, απλά πρέπει να κάθεσαι ακίνητος. Νομίζω ότι 5 ώρες μπορείς να κάνεις υπομονή. Όταν τελείωσε η διαδικασία, το αίμα μου έφυγε κατευθείαν για Ιταλία.
“Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο είναι η ζωή. Ελπίζω να το έχω καταφέρει”.
Θα το ξαναέκανες;
Εννοείται ότι θα το ξαναέκανα. Αν το κάνεις μία φορά είναι πολύ πιο εύκολο να το ξανακάνεις μετά γιατί ξέρεις ακριβώς τι θα περάσεις. Για εμένα το πρόβλημα είναι η άγνοια. Ο κόσμος δεν ξέρει τη διαδικασία και τι σημαίνει όλο αυτό. Ό,τι ταλαιπωρία και αν περάσεις αξίζει αν είναι να σώσεις μία ζωή. Ξαφνικά εσύ είσαι η ελπίδα ενός ανθρώπου για να σωθεί και αυτό που περνάς είναι απειροελάχιστο σε σύγκριση με αυτό που προσφέρεις.
Νιώθεις ήρωας;
Αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος, αλλά όχι ήρωας. Δεν μου έχει τύχει ξανά να είμαι η μόνη ελπίδα ενός ανθρώπου. Είναι συναισθήματα που δεν έχεις νιώσει ξανά. Για εμένα όλο αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί. Αν όλα πάνε καλά, η ασθενής ζήσει και την γνωρίσω, τότε θα ολοκληρωθεί. Τότε θα αισθανθώ ότι όντως έκανα κάτι πολύ καλό. Ούτε τότε όμως θα νιώσω ήρωας. Απλά θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Πότε θα ξέρεις αν όλα πήγαν καλά;
Μετά από ένα περίπου χρόνο μπορώ να μάθω αν πέτυχε η μεταμόσχευση. Από εκεί και πέρα είναι στην δική της ευχέρεια να επικοινωνήσει μαζί μου. Εγώ της έγραψα μία κάρτα χωρίς τα στοιχεία μου και της ευχήθηκα να πάνε όλα καλά.
Έχουν αποκτήσει άλλo νόημα για εσένα οι λέξεις προσφορά και εθελοντισμός;
Πάντα είχα στο μυαλό μου να προσφέρω. Αλλά να προσφέρω τα πράγματα που μπορούσα. Να προσέχω το περιβάλλον, να προσφέρω χαρά στους φίλους και την οικογένειά μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου τύχει να προσφέρω ελπίδα για ζωή. Η λέξη “προσφορά” και “εθελοντισμός” έχουν ένα πιο ουσιαστικό νόημα για εμένα. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο είναι η ζωή. Ελπίζω να το έχω καταφέρει.
πηγή : thriveglobal.gr
