Γράφει η Χριστίνα Τσιορωτά
Η Κυριακή μας «χάλασε»… Μεταξύ καφέ, οικογενειακού τραπεζιού, χαλαρής κουβέντας και «σχόλης» ήρθε είδηση… «Ένα 2χρονο μωρό ξυλοκοπήθηκε άγρια στο Κιάτο από τους γονείς του». Τι φρίκη! Τι ντροπή! Τι αναισθησία και… δάκρυα!
Αναφορές, κείμενα, status στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης
Ο Ξυλοδαρμός του μωρού είναι η είδηση που μας συγκλόνισε και πως όχι! Ένα μωρό υπέφερε στα χέρια των γονιών του και τώρα δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή…
Ένα μωρό ΡΟΜΑ !
Και θα πει κάποιος «οποίος ρατσισμός!» Γιατί το οριοθετείς , γιατί το σημειώνεις!
Ο ξυλοδαρμός ενός μωρού , όποιο μωρό κι αν είναι, είναι πάντα πράξη επαίσχυντη και καταδικαστέα…
Και όμως!
Πρέπει να σημειωθεί αγαπητή μου Κοινωνία!
Σ εσένα απευθύνομαι ναι, που τις υπόλοιπες ώρες, τις υπόλοιπες ημέρες επαναπαυμένη στην βολή σου, ούτε βλέμμα δεν ρίχνεις, ούτε σκέψη δεν σπαταλάς για εκείνα τα μωρα, για τον τρόπο που μεγαλώνουν, για τις συνθήκες στις οποίες διαβιούν, για το γγεονός πως… από γεννησιμιού τους ΕΧΟΥΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ! ΕΠΑΙΤΕΣ!
Δεν τα έχεις δει τα μωρά κοινωνία μου;
Δεν τα έχεις δει στα φανάρια να σου ζητούν ή να σου πουλούν;
Δεν τα έχεις δει να περιφέρονται στις καφετέριες και το κυριότερο! ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΤΑ ΔΙΩΧΝΕΙ γιατί σου χαλούν τον καφέ και την μόστρα;
Δεν τα έχεις δει στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων; Εκεί που προηγούνται και εσύ αγανακτείς γιατί θεωρείς πως ζουν εις βάρος σου;
Δεν τα έχεις δει στις αγκαλιές των μανάδων τους να κοιμούνται ώρες αμέτρητες;
Δεν έχεις διαβάσει πως τα κρατούν ναρκωμένα;
Θλίβεσαι, πικραίνεσαι, καταδικάζεις τον ξυλοδαρμό και καλά κάνεις!
Πόσους όμως δεν έμαθες;
Πόσοι δεν κατέληξαν στο νοσοκομείο για να τους μάθεις;
Πόσα παιδικά δάκρυα έχουν χυθεί πίσω από ένα τσαντήρι, αναρωτήθηκες ποτέ;
Έκανες κάτι;
Μην αραδιάσεις προγράμματα ένταξης και δικαιολογίες ανυπακοής των ΡΟΜΑ.
Αράδιασε μου πράξεις δικές σου!
Του κάθενος από τους πολίτες σου που έκαναν κάτι όταν είδαν ένα παιδί να ζητιανεύει, ένα μωρό να είναι ναρκωμένο στην αγκαλιά της μάνας έξω από κάποιο super market…
Πότε κατήγγειλες το γεγονός, πότε ζήτησες βοήθεια, πότε πρόσφερες βοήθεια σ ένα τέτοιο παιδί, σ ένα τέτοιο μωρό!
Αυτά τα μωρά θεωρούν πως… ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ!
Πότε έκανες προσπάθεια να τους δείξεις πως αυτό δεν είναι αλήθεια!
Επαναπαυμένη , ήσυχη, με το κεφάλι σου στην άμμο, βγαίνεις μια Κυριακή σαν κι αυτή που πέρασε και υψώνεις ανάστημα ΜΟΝΟ για να κλάψεις, ΜΟΝΟ για να λυπηθείς, ΜΟΝΟ για να διαλαλήσεις την φρικαλεότητα.
ΟΧΙ δεν φταίει εκείνος ο γονιός. ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΩΡΟ.
ΦΤΑΙΣ γιατί λυπάσαι μόνο και δεν κινητοποιείσαι…
ΦΤΑΙΣ γιατί είσαι θεατής μιας κατάστασης που γνωρίζεις
ΦΤΑΙΣ που αυτό το μωρό αγωνίζεται σήμερα να ζήσει και κανείς δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει…
Προσευχήσου κοινωνία μου να ζήσει!
Να ξέρεις όμως πως έπειτα ΑΠΑΙΤΕΙ από εσένα να του γνωρίσεις έναν άλλον, καλύτερο κόσμο.
Το ίδιο απαιτούν και όλα εκείνα τα μωρά που θα μπορούσαν να είναι στη θέση του
Επειδή δεν χαροπαλεύουν σε σημαίνει πως δεν σε έχουν ανάγκη, δεν σημαίνει πως εσύ θα πρέπει και πάλι να επαναπαυτείς…
ΣΚΕΨΟΥ…ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥ…ΔΡΑΣΕ!
