Αρχική Χωρίς κατηγορία Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ – «από κούνια»

Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ – «από κούνια»

(Μια στρατηγική διαχείρισης των συναισθημάτων και συμπεριφορών του
παιδιού: από τη γέννησή του έως την ηλικία των 5 – 6 χρόνων).

Γράφει ο Dr ΑΥΡΗΛΙΩΝΗΣ Φώτιος, παιδίατρος, Κόρινθος

Οι ειδικοί παιδο-ψυχαναλυτές υποστηρίζουν ότι τα στάδια της ψυχο-σεξουαλικής ανάπτυξης του παιδιού, από τη σύλληψη, την εμβρυική περίοδο και τα επόμενα στάδια μέχρι τα 5 – 6 χρόνια του, καθορίζουν σε σημαντικότατο βαθμό την όλη ανάπτυξη της προσωπικότητας και την πορεία της ζωής του, συν η κληρονομικότητά του. Επιγραμματικά: «το παιδί αυτής της ηλικίας είναι ο πατέρας του ενήλικα».
Ποία στρατηγική διαχείρισης των συναισθημάτων και συμπεριφορών αυτής της ηλικίας μπορούμε να υιοθετήσουμε για να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά των παιδιών σχολικής ηλικίας;
Η στρατηγική της εκμάθησης, της εκπαίδευσης, απαιτεί λογική και εμπειρίες εκ μέρους του παιδιού, και, εκ μέρους των γονιών τουλάχιστον ανεξάντλητη υπομονή, χρόνο, και κάποιες ειδικές γνώσεις, ποτέ αψυχολόγητη αυστηρότητα, μα ποτέ την ψυχοφθόρο βία!
Μένει το ανεκτίμητο δώρο, η Αγάπη! Η λογική διδάσκεται, με πολλά και βασανιστικά μείον για την ηλικία. Η Αγάπη δωρίζεται άπλετα.
Γι αυτό, το παιδί από τον πρώτο χρόνο της ζωής του, μας δίνει να καταλάβουμε ότι η πόρτα της ουσιαστικής αλλαγής ανοίγει από μέσα : πρώτα η Αγάπη, μετά η λογική. Η Αγάπη εμπνέει πάντα Αγάπη.
Αλλά εμείς οι γονείς, αγχωμένοι για τις επιδόσεις του παιδιού μας, άλλοτε ανεβάζουμε ψηλά τον πήχη- όλα πρέπει να είναι «super!»- άλλοτε, από έλλειψη υπομονής, επιλέγουμε τον κακό-κάκιστο σύμβουλο, την αψυχολόγητη αυστηρότητα ή βία, και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο:
Το παιδί, τρομαγμένο, κάνει έναν αναγκαστικό ελιγμό υποχώρησης αλλά εσωτερικεύει τη φόρτιση της ήττας του.
Αργά ή γρήγορα, ο μηχανισμός αποφόρτισης της εσωτερικής έντασης θα λειτουργήσει σαν άμυνα ή επίθεση μπροστά σε μια αφόρητη για το Εγώ κατάσταση. Ως νέος πλέον το παιδί, έχει πολλές επιλογές για να απαλλαγεί από το αβάσταχτο φορτίο που κουβαλάει στην ψυχή του…
Και όταν, μαθητής του σχολείου πλέον, καταλήξει σε τέτοιες επιλογές, τότε στην απόγνωσή μας συνειδητοποιούμε ότι δε δωρίσαμε το κατάλληλο «κλειδί» για να μας ανοίξει το παιδί μας την ψυχή του…
Και κάτι πιο οδυνηρό: με συντριβή διαπιστώνουμε ότι η «κοινωνία» κρατάει αντικλείδια…