Γράφει ο Ι. Λαλιώτης
Μάταια βασάνιζα της σκέψεις μου μέρες, για να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Από υγεία είμαι καλά, στο χρηματιστήριο ότι ήταν να το χάσουμε το χάσαμε, το πήραμε απόφαση και «αιωνία τους η μνήμη» μας έμεινε το παλιό βιβλιάριο της τράπεζας για να θυμόμαστε πόσο δύσκολα τα μαζεύαμε, για να μας τα πάρουν οι αετονύχηδες όλα μαζί και με τον …νόμο. Η εθνική Ελλάδος θα παίξει στο μουντιάλ της Βραζιλίας. Η ντομάτα στην λαϊκή έπαψε να είναι είδος πολυτελείας για να την φιλάμε στο χρηματοκιβώτιο.
Κι όμως νοιώθω ένα μεγάλο κενό. κάτι ακόμα μου λείπει. Κάθισα στο μπαλκόνι και βάλθηκα να ανακαλύψω τα αίτια της μελαγχολίας μου και δεν θα το πιστέψετε! Μια ξεχασμένη, ξεθωριασμένη αφίσα υποψηφίου δημάρχου σε μια κολόνα μου έδωσε την απάντηση. Βέεεεβαια!!! οι εκλογές είναι αυτό που μου λείπει. Η προεκλογική περίοδος. Εκείνη η παρέλαση των υποψηφίων που πεζοί, προσιτή, καταδεκτική, ταπεινοί αλώνιζαν της γειτονιές. με ανεπίσημο, ανάλαφρο ντύσιμο, σαν εμάς. Ξεκούμπωτο το πουκάμισο, το πουλόβερ πεταμένο ανέμελα στην πλάτη και κάτι χαμόγελα σαν διαφήμιση σοκολάτας. Μαζί μας στην πλατεία του χωριού, απλοί και οικείοι . Μόνο καρπαζιές που δεν παίζαμε μαζί τους. Όσο από υποσχέσεις και προσφορές, να φάνε και οι κότες. Άγριος ανταγωνισμός ποιος θα μας δώσει τα περισσότερα. Έργα, έργα, έργα, παντού υποτίθεται στήνονταν εργοτάξια….
Γλυκύτατοι και απλοί όλοι οι υποψήφιοι. Να ανακατεύονται με τον απλό λαό. Να συζητάνε καλοσυνάτα μαζί σου. Και οι κυρίες τους, καντήλες έβγαζαν τα πόδια τους εκείνες της μέρες! Να τις λυπάσαι της άμοιρες, καθώς τις έστελναν να συμπαρασταθούν στον ανθρώπινο πόνο στα νοσοκομεία…και στα άσυλα ανιάτων.
Στις δόξες μου εγώ ο κυρίαρχος λαός! Όλα στα πόδια μου! Που είναι αυτά τα μεγαλεία τώρα; πάπαλα! ΄΄μούγκα΄΄ και των γονέων. Χάθηκαν όλοι. Τέρμα τα πολλά ΄΄θάρητα΄΄ ούτε επισκέψεις, ούτε χαμόγελα, ούτε ουζάκια και γυροβολιές με χείμαρρο υποσχέσεων στα καφενεία.
Και εσύ λαέ βασανισμένε, γιατί απορείς; δεν έχεις μάθει ακόμα ότι οι έρωτες των πολιτικών κρατάνε όσο και η προεκλογική περίοδος; Μέσα τα κεφάλια λοιπόν, τράβα ως συνήθως κουπί… και το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να κρατήσεις τούτες της σκέψεις και εμπειρίες σου καλά στην μνήμη σου. Που θα πάει αργά η γρήγορα θα σου χρειαστούν.
