Γράφει ο Α. Γ. Κουκουλάς
Στις 22 Νοεμβρίου, μόλις χθες, συμπληρώθηκαν 50 χρόνια (1963- 2013) από τη δολοφονία του νεώτερου των εκλεγέντων [σε ηλικία 43 χρόνων] 35ου προέδρου της Αμερικής Τζον Φίτζεραλντ Κένεντι. Μία δολοφονία που τότε συντάραξε τον κόσμο και τον οποίο δεν έπαυσε μέχρι σήμερα να τον απασχολεί.
Παρά το γεγονός, ότι μέχρι τώρα έχουν γραφεί 40.000 βιβλία και έχουν ασχοληθεί δύο επιτροπές έρευνας για τη δολοφονία, τα ερωτηματικά για το τραγικό τέλος του Κένεντι αν δεν πληθαίνουν, παραμένουν αναπάντητα. Από τις επικρατέστερες επτά θεωρίες συνωμοσίας που διατυπώθηκαν, αυτή που φέρει ως εκτελεστή τον Λι Χάρβετ ΄Οσβαλντ, θεωρείται η πλέον πιθανή.
Ο Καθ. της ιστορίας ΄Αλλαν Νέβινς ο οποίος εξέδωσε επιλογή των λόγων του Κένεντι, γράφει πως υπήρξε δημιουργός ιστορίας, αλλά και ιστορικός συγγραφέας. Στοχαστής αλλά και ρεαλιστής. Οραματιστής αλλά και άνθρωπος της πράξης. ΄Ανθρωπος και ανθρωπιστής, συναισθηματικός και ευαίσθητος χωρίς να είναι αδύναμος. ΄Ηταν βαθειά θρησκευόμενος. Αγαπούσε και προστάτευε τις τέχνες. ΄Ηταν ένας μεγάλος αναμορφωτής προικισμένος με το πάθος της δημιουργίας. Ένας ειρηνικός επαναστάτης. Ενσάρκωνε πολιτικά το πνεύμα μιας νέας εποχής και κατά τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, ο Κένεντι υπήρξε «Ολυμπιονίκης της Ελευθερίας».
Πιο επιγραμματικά, ο τότε Αντιπρόεδρος του Κένεντι και στη συνέχεια Πρόεδρος της Αμερικής Τζόνσον, έγραφε: «κανείς άνθρωπος της εποχής μας δεν υπήρξε ποτέ τόσον οπλισμένος για να δεχθεί να πάρει και την δόξα της Προεδρίας».
Πολύ νέος ο Κένεντι, συνέγραψε έργο που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλπζερ.
Εκείνο το έργο του αρχίζει με τη φράση «το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην πλέον θαυμαστή ανθρώπινη αρετή».
Ο συγγραφέας εννοούσε το θάρρος να εκτελεί ο πολιτικός το καθήκον του αψηφώντας την αντιδημοτικότητα και την σταδιοδρομία του, δίνοντας την ευκαιρία ένα μήνα μετά τη δολοφονία του Κένεντι στον αδελφό του Ρόμπερτ, να υπογραμμίσει ότι το θάρρος -κάτι που θα φανεί αργότερα- ήταν αρετή την οποία θαύμαζε περισσότερο, ο τότε Πρόεδρος.
Βεβαίως, δεν απέκλειε τους πολιτικούς συμβιβασμούς, όταν όμως αυτοί αναφέρονταν «σε συμβιβασμούς λύσεων και όχι σε συμβιβασμούς αρχών».
Ο Κένεντι, ο Απόστολος Παύλος και οι αρχαίοι έλληνες.
Προαναφέρθηκε ότι ο δολοφονημένος Πρόεδρος ήταν βαθύτατα θρησκευόμενο άτομο.
Ο δημοσιογράφος Jim Bishop σημειώνει ότι « αφιέρωνε γονατιστός στον Θεό τις τελευταίες στιγμές κάθε είκοσι- τετραώρου και πως ήταν ευλαβής σε μία εποχή όπου τόσες μετριότητες αρνητών αποτολμούσαν αυτάρεσκη και προκλητική αναμέτρηση με το θείο».
Είναι χαρακτηριστική εξάλλου η φράση που είχε περιληφθεί στο λόγο του που θα εκφωνούσε στο Ντάλλας από τον 126ο ψαλμό του Δαυίδ «Εάν μη Κύριος φυλάξη την πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων».
Μελετητής των επιστολών του Αποστόλου Παύλου ο Κένεντι, επέβαλε την πολιτική της ισότητας των δικαιωμάτων εμπνευσμένος από το χριστιανικό πνεύμα, όπως εκφράζεται στις προς Γαλάτας και Κολασσαείς επιστολές του. Κορυφαίο παράδειγμα, η πρότασή του προς το Κογκρέσο [με αφορμή την περίπτωση του φοιτητή Τζέϊμς Μέρεντιθ στον οποίο ο Κυβερνήτης Μπάρνετ αρνήθηκε την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή] να αποφασίσει χωρίς περιφράσεις ότι η φυλετική διάκριση δεν είχε θέση ούτε στη ζωή, ούτε στην Αμερική.
Σε κάθε ευκαιρία, ο Κένεντι εξέφραζε το θαυμασμό του για την αρχαία Ελλάδα.
Στις 17 Απριλίου 1961 απευθυνόμενος στον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος Κων/νο Καραμανλή, έλεγε:
«Οπωσδήποτε όλοι μας με την ευρεία έννοια είμαστε έλληνες, αναγνωρίζοντας την πηγή των επιδιώξεών μας. Προσβλέπουμε προς την αρχαία Ελλάδα για να αντλούμε έμπνευση».
Περί ειρήνης, Ευρώπης και άλλων.
Τον Ιούλιο του 1962 στην «Αίθουσα της Ανεξαρτησίας» στη Φιλαδέλφεια αναφερόμενος στην προσπάθεια της Ευρώπης για την ενότητά της, έλεγε:
«Οι ΗΠΑ δεν αντιμετωπίζουν μια ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη ως αντίζηλο, αλλά ως σύντροφο».
Πιστεύοντας εξάλλου, ότι το κρισιμότερο σημείο αναμέτρησης των δύο κόσμων ήταν το Βερολίνο, εξήρε τον κοινό αγώνα για την ελευθερία, τερματίζοντας την ομιλία του με την παροιμιώδη φράση «Είμαι Βερολινέζος».
Συγκαταλέγεται και αυτή στην άλλη παροιμιώδη φράση του: «Να αναρωτηθεί κανείς όχι τι έκανε η Αμερική για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για την Αμερική» ή την επόμενη: «Αν η ελεύθερη κοινωνία δεν είναι σε θέση να βοηθήσει τους πολλούς που είναι φτωχοί, ουδέποτε θα δυνηθεί να σώσει τους λίγους που είναι πλούσιοι».
Η μεγαλύτερη υπηρεσία του Κένεντι, ήταν οι προσπάθειές του για την ειρήνη, χωρίς να θυσιάσει την ελευθερία των λαών, ούτε το κύρος της πατρίδας του.
Η εμπιστοσύνη που είχε εμπνεύσει στον Νικήτα Χρουστώφ, τον ηγέτη της Σοβιετικής ΄Ενωσης, ήταν αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του. Κορυφαίο ωστόσο γεγονός, εκείνο της Κούβας, με το οποίο χάρισε την πρώτη νίκη στον ελεύθερο κόσμο, συνδυάζοντας τους λόγους και τις ιδέες του με την αποφασιστική θέληση και την ισχυρή δύναμη. Αλλά και με την αβρότητα και συγκαταβατική συμπεριφορά του προς τον Χρουστώφ μετά την υποχώρησή του τελευταίου να μην εγκατασταθούν πύραυλοι της Σοβ. Ενωσης στην Κούβα.
Θα κλείσω αυτή την επιδερμική μου αναφορά για τον Κένεντι με τα λόγια του αείμνηστου υπουργού Κ. Καλλία, από μία ομιλία του στα 1965 στο Λύκειο των Ελληνίδων.
«Με το θάνατο του Κένεντι ένα μέρος της Αμερικής πέθανε μαζί του.
Ακόμη και σήμερα ο θρύλος Κένεντι διατηρεί το προβάδισμα του παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Ο χρόνος όμως αναδιπλώνεται και η ζωή συνεχίζεται. Η μνήμη ανασυνθέτει την ιστορική του φυσιογνωμία, σπεύδοντας πολλοί να κομίσουν την εισφορά τους.
Οι γενναίοι συμπολεμιστές του την ανάμνηση και το θαυμασμό. Οι μητέρες του κόσμου την ευγνωμοσύνη τους. Οι φτωχοί και οι άρρωστοι τις ευχαριστίες τους. Οι μαύροι το θρήνο για το θάνατό του, γιατί τους εξασφάλισε την ισότητα. Οι νέοι την πίστη τους στον αρχηγό της γενιάς τους. Και όλοι οι αγνοί και τίμιοι άνθρωποι τη συγκίνησή τους, αλλά και την κραυγή διαμαρτυρίας τους για τον άδικο θάνατό του.
Η ανταύγεια της φλόγας που καίει στο κοιμητήριο του ΄Αρλιγκτον, θα φωτίζει τον ορίζοντα επί μακρόν».
